فـــراقـــــی

ترنم گیسوان تو
و تمنای بازوان من
پرسیدم
دلت را کجا جا نهاده ای
به خویش که امدم
نه سفره ای بود
نه اوازی در حکایت دشت
تنها
مرغی از کناره ی باران می گذشت
یه داستان قدیمی که توش یه دختری هست که همیشه منتظره . حالا چه اهمیتی داره که داستان رو کی نوشته . اصلا فرض کن این داستان ، داستان خود منه . مهم اینه که دختر همیشه منتظر داستان ، حتا موقع خواب به موهاش روبان های رنگی رنگی می بست و بهترین عطرشو به خودش می زد . همیشه خدا هم به امید اومدن قهرمان داستان لای پنجرشو باز می ذاشت و خودشو جمع می کرد یه گوشه تخت . که وقتی اون ، خسته و غم گین از راه برسه از بوی خوش عطر مست بشه و تو تخت یه نفره ی دختر جا بگیره .
می دونی ، اخر همه ی قصه ها که خوب نیست . اگه یه شب ناغافلی یه لولوی بد ازپنجره نیمه باز بیاد تو ...... 

عبورم ده
          اهستـــه
بی ان که
نشانی از حادثه ی صبح گفته باشی .
چمران شلوغ بود . من سرم رو به پشتی ماشین تکیه داده بودم و از پشت شیشه های قهوه ای عینکم زل زده بودم به فلش سفید تابلوی سبز رنگ روبروم که سمت فرودگاه رو نشون می داد .
روزی که قرار باشه بیایی ، بیایی و برای همیشه پیش من بمونی ، من یه ماشین گل می زنم و می ام استقبالت و از فرودگاه می برمت یه جای خوب . یه جایی که همه ی سختی های گذشتتو با یه داد از سینه ات بریزی بیرون .

در حیرت تو می سوختم
انگار می دانستم
چیزی ان سوی تو
نگاه لرزان مرا خوانده است
اگر نگفتمت
صدایم
پشت ابهام رنگ ها جا مانده بود .
صدای من هفت رنگ داره ، رنگ شادی ، رنگ غم ، شیطونی ، مهربونی ، بدجنسی ، جسارت و رنگ یه درد کهنه و مبهم . اما صدای تو فقط دو رنگ داره ، رنگ اندوه و رنگ یه مهربونی عمیق . کاشکی اون رنگ اولیه هم بره . کاشکی فقط مهربونی باشه . فقط مهربونی . مثل صدای یک رنگ من وقتی با تو حرف می زنم .

همیشه 
در پیچ و تاب خود که گم می شوی
من هم 
ناگهان
شاعر می شوم .
اهای با شمام . همه ی اونایی که همو دوست دارین . تا می تونین واسه ی همدیگه دونقطه یه خط تیره و بعدش هم یه ستاره ی کوچولوی قشنگ بفرستین .

اه
چه قفلی باید باشد اعتماد تو
مرا که گریزی جز رفتن نیست
و چه پاسخی باید باشم من
                                 تلخ
                                      تلخ
                                           تلخ
که به نیابت نامت زنده ام  
نترس عزیزم . من شجاعم . تازه از هیولاهایی که با دود سیگارت ساختی هم نمی ترسم . اینقدر هم شجاعم که می تونم همه ی خوابای کج و بد تو رو تعبیر خوب کنم و برات بنویسم هزار بار می بوسمت .
فقط یه چیزی هست ، اگه تو ترسو باشی .....

و تو
هرگز در باور شبانه ات
مرغی دیده ای 
که از گریز بازوان
و پر پریدن هراسیده باشد 
درست مثل دلی
 که از برابرت می گریزد
تا هزار لیلی سرگردان
به اعتبار نامت
حجله درشکنند
و پرچین های کوتاه بوسه از لبان شکوفه
برگیرند. 
می دونی ، یاد دهخدا بودم . یاد اون خوابی که توی تبعید دید . خواب اون دوستش که توی به گلوله بستن مجلس کشته شد . که با یه لباس سفید به خواب دهخدا اومد و بهش گفت : چرا نگفتی که او جوان افتاد ....
و یاد اون شعر دهخدا . یاد ار ، ز شمع مرده یاد ار .....
هیجده تیر بود . کیه که یادش نباشه .

ومن
از شب با تو نزدیک ترم
حادثه ای که
در کلام نیلوفر و زلف باد
هزار بار با تو گفته ام .

---

پ.ن:شعرها از ایرج صف شکن است .

فـــــراقـــــی

من قالیچه بافته ام با
سرخی اتش غروب تو
با سفید ساکت صحبت
با سیاهی دود
دیری ست قالیچه ریخته زیر پای تو
گیرم که نمی ایی .
قلبم می گه‌ : تاپ تاپ تاپ .قلبتو می گفت : تیپ تیپ تیپ . تو راست می گفتی ، ما خیلی با هم فرق داشتیم .
لعنت به هر چی کلمه اس .

گاهی از رویای تو می گذرم
گیرم که نمی بینی
و گاه از خواب های من تو می گذری
افسوس که نمی بینم.
صدات می اد خوش گلم . زیر تختم قایم شدی هی می گی جیر جیر و هی منو یاد اون باغی می اندازی که شیطونیا و بازی هامو به تک تک درختاش گره زدم . یاد اون شبای تابستونی که با صدای جیرجیرکا و قورباغه ها می خوابیدم و با جیغای طوطی ها و اواز گنجشک ها بیدار می شدم . یاد اون پشه بندای توری بزرگ . بخون خوش گلم از هفت ماه پیش که از تو جعبه ی انارای قرمز پریدی بیرون تا امروز هر شب صدای جنگلی و دست نخورده ی تو ارومم کرده .

دریا با این همه اب
رودخانه با این همه اب
تنگ بلور حتا با این همه اب
رخصت نمی دهد این همه اب
تا بنگریم که ماهی ها چگونه می گریند .
نه . حرفمو پس می گیرم . دیگه هم از تق تق نمی ترسم . می خوام  هزار تا النگو بندازم دستم ، کفشایی که پاشنه هاشون تیزه بپوشم ، هی خودکارمو بندازم ، هی قاشقمو بزنم به بشقابم و هی بزنم به در و میز و تخته . نه اصلا دلم می خواد بزنم به سیم اخر .
می خوام همیشه یادت باشم . نترس غم منو نمی کشه .

دلم می خواهد کسی برای دل من سه تار بزند
و دلم سه تار بزند
چه قدر دلم می خواهد
دلم بزند.
داشت از اولین باری که عاشق شده بود تعریف می کرد . که چار صبح تو سرما و بارون، چهل و پنج دقیقه پیاده می رفته که فقط از دور ببیندش . من هم داشتم می خندیدم و تو دلم به حال دل کبود اون و قلب پاره پاره ی خودم زار می زدم .
دقت کردی ، همه ی عاشقای دنیا وقتی از عشقای قدیمیشون می گن چه مظلومانه تو دلشون گریه می کنن .
همه ی عاشقای دنیا به یه زبون گریه می کنن .

سکوت تلفن تنهایی ست
و گوشه ی پرده ی تور ، دستمال چشم های تو
سیگار ، تنهایی ست
صبح مسواک نمی زنی
و این یعنی تنهایی
کنار سکوت تلفن
و گوشه ی خیس یک پرده
نسیم چه خوش بخته . هر جا بخواد می ره و دستای نازک و ترد و نرمشو رو تن هر کی بخواد می کشه .
خدایا نسیمم کن ......

صبح می شود با اه و تنفسی از تو
پنجره ای باز می شود
با دهانی پر از براده های ماه
گیسو در ایینه می ریزی 
من ظهر می شوم
گیسو بر شانه ریخته ای
من ظهر شده ام
 ان گاه با ابشنگ پر از افتاب
غسل خواهی کردو ناگاه غروب خواهد شد
و پیش از صبح
ان شب لخت
                 تا صبح
هزار بار صبح می شود با اه و تنفسی از تو

---

پ.ن: شعرها همه از زنده یاد بیژن نجدی است .

با همه ی بی سرو سامانیم
باز به دنبال پریشانیم
طاقت فرسودگیم هیچ نیست
در پی ویران شدنی انی ام
مهسا امروز همش یادت بودم . یاد تو و صندلی چرخ دارت ، یاد تو دست چپ بی حرکتت ، یاد تو و دردای عجیب و غریب و ناشناست . یاد تو که به جز بهزیستی تو دنیا هیچ جایی رو نداری . یاد تو و همه ی غم هات . یاد تو که با وجود همه ی اون غم ها اون روز که خیلی حالم بد بود گوشه ی اون دفترچه ی فروغ که توش واست برنامه ریزی می کردم نوشتی ، اری تا شقایق هست زندگی باید کرد .... . من یاد تو بودم . یاد این که وقتی سئوال داشتی چشمات چه برقی می زد ، یاد این که وقتی ازت تعریف می کردم لب پایینتو گاز می گرفتی و اروم می خندیدی ، یاد خانوم معلم گفتنات ، یاد اون پنج شنبه ای که صورتتو واسه اولین بار اصلاح کردی بودی و خجالت می کشیدی نگام کنی .... .
امروز یادت بودم . اخه امروز کنکور داشتی . یاد تو بودم و شاگردای دیگه ام که کنکور داشتن . می دونی امروز مثل خانوم معلمای مهربون هی چشمامو می بستم و چینای خوش گل پیشونی شما رو موقع حل تستای زیست مجسم می کردم .

امده ام تا تو نگاهم کنی
عاشق ان لحظه ی طوفانی ام
دل خوش گرمای کسی نیستم
امده ام تا تو بسوزانیم
امده ام با عطش سال ها
تا تو کمی عشق بنو شانی ام
ماهی برگشته ز دریا شدم
تا که بگیری و بمیرانی ام
خوب ترین حادثه می خوانمت
خوب ترین حادثه می دانیم ؟
منم بلدم دعا کنم . می رم یه جای تاریک که کسی صدامو نشنوه و هیچ کس تو دنیامنو نبینه . بعد چار زانو می شینم و دستامو این جوری می ذارم رو سینه ام وهر چی خوبی تو دنیا هست رو واسه تو ارزو می کنم . واسه تو که دلت گرفته . تو که رو به ایینه می ایستی و گریه می کنی .تو که خودت هم می دونی که باید حیلت رها کنی و عاشق و دیوانه بشی .
اما حالا به من بگو اون شاعر بزرگی که رو به ایینه دعا می کرد رو یادته ؟
دستمال خیس از اشکتو من با هفت قطره خون دل می خرم .

حرف بزن ابر مرا باز کن
دیر زمانی ست که بارانی ام
حرف بزن حرف بزن سال هاست
تشنه ی یک صحبت طولانی ام
تب داشتم . از اون تبایی که پیرهنم می شه یه گوله اتیش . تب داشتم و منتظر تلفن تو بودم .
منتظر تلفن تو غریبه . تازه از تو چه پنهون که توی تب و هذیون همش نازنین مریم رو گوش می دادم .
می دونی ادما می ان و می رن و هیچ کدوم هم نمی فهمن که وقتی می رن چه چیزایی رو از دست می دن . اما تو خیلی حیفی . یادته قبلا هم بهت گفتم که تو حیفی . حیفی و خودت هم نمی دونی .

ها ... به کجا می کشیم خوب من
ها ... نکشانی به پشیمانی ام

---

پ.ن:غزل ازمحمد علی بهمنی است .