فــــــراقــــــی

بیا و مرا ببر
دیگر نه افتاب گر گرفته زبانم را روشن می کند
نه بال بال شب پره ای جانم را می شکافد
و نه شبنمی در قلبم اب می شود
این جوری نفسش رو داد بیرون و گفت : آه ......
من هم همه ی هوای اطرافمون رو فرو دادم تو ریه هام و آهش رو فرستادم تو تنم . از اون روز اهش توی سینه ام مونده . اهش داره ذره ذره کبودم می کنه .....

بیا
و دستم را بگیر
و خرده ریز این کلمات را
از پیشم جمع کن
با تو حرف می زنم و می فهمم چه غمی و چه خستگی عمیقی پشت این صدای گرفته و مردونه پنهان شده .اون وقته که دلم می خواد نزدیکت بشم . اما تو همه جوره دوری و من هم هیچ جور نمی تونم این فاصله رو کوتاه کنم . یعنی می دونی دیگه توانش نیست ،دیگه جراتش نیست ، جسارتش نیست . ترس از مسخره شدن ، ترس از اشتباه فهمیدن ، ترس از ناباوری ، ترس از این که تو هم مثل بقیه باشی ، ..... .
نمی دونم شاید اگه اروم اروم با سرانگشتام بازوتو نوازش می کردم تو جراتش رو بدست می اوردی .

باید به خواب روم
پیش از ان که پرندگان بر خیزند
و شکوفه های تگرگ زده را
در پایم ببینند .
یادته ؟ گفتی شش ماهه گریه نکردی . اون وقت من تو دلم بهت گفتم : هی تو که یه روزی بهم گفتی وقتی نباشم ، وقتی دلت برام تنگ بشه اشک مهمون چشات می شه ، پس یعنی تا حالا دلت برام تنگ نشده بوده ؟!؟!؟!

پرنده ی سرما زده
بر من فرود ای
دانه ی گندمی که در راهم گم کردی
در قلبم
خوشه کرد

---

پ.ن:شعرها از شمس لنگرودی ست .