یه روزی تو دفتر تو نوشتم ، عزیز من تا کی می خوای لا به لای اون همه سایه و سیاهی بمونی، تا کی می خوای بین ابرای تاریک و خاکستری بمونی ، بذار دستای سرد و خستتو بگیرم و از اون همه تاریکی بیارمت بیرون . بذار دختر کوچولوی قصه با شعراش و داستاناش دل بزرگ تو رو گرم کنه ، بذار با تو باشه ، بذار با تو بمونه . اخه تا کی می خوای اسیر ابرای سیاه و خاکستری بمونی ،تا کی می خوای قلب مهربونی که برات اواز می خونه رو نبینی، بذار دستاتو بگیرم ، بذار ....................................

یه روزی تو دفتر خودم نوشتم ، بیا ، بیا من اینجام . بیا دستمو بگیر . بیا من رو از بین سایه ها و سیاهی ها بیار بیرون . بیا بذار بهت تکیه کنم ، بذار بازوی امین و مهربونتو بگیرم و از لای سایه ها و سیاهی ها بیام بیرون .بیا و بذار .............................................

و امروز گوشه ی تقویمم نوشتم ، کمرم شکسته اما باید پاشم ، باید دست بگیرم به کمرم و بلندشم . باید یه جوری خودم رو از بین این همه سایه و سیاهی نجات بدم . باید بیام بیرون . تنهای تنها . باید دست بگیرم به کمرمو اروم اروم خودم رو از بین این همه تاریکی بیارم بیرون . می دونم تنهام ، می دونم سخته ، اما این رو هم می دونم که می تونم. یعنی باید بتونم . اگه بمونم اونقده لای سایه ها گم می شم که دیگه هیچ چیزو نمی بینم ، حتا خودم رو ، حتا دلم رو ، حتا احساسم رو ، ...... باید پاشم باید تنهای تنها پاشم ....................