فـــــراقــــــی

گریه را به مستی بهانه کردم
شکوه ها ز دست زمانه کردم
دلا خموشی چرا
                      چو خم نجوشی چرا
                                                 برون شد از پرده راز
                                                                          تو پرده پوشی چرا
رو دیواراش پر از ساعتای بزرگ چوبی بود که هر کدوم سر یه ساعت وایساده بودن . یکی ۱۲:۳۰ ،یکی ۲:۱۰،یکی ۴:۴۵.......... . چند تا شاخه عود هم یه گوشه اتیش زده بودن نه از این عودا که ادم با دودش سر درد می گیره با یه عطر خیلی ملایم یه چیزی مثل عطر دارچین و هل .هیچ کس توش نبود هیچ کس . یه سالون بزرگ پر از میزای چوبی با رومیزی های سفید و با یه نور خیلی کم .از پله ها که پایین می اومدی انگار اومده بودی تو یه دنیای دیگه . برگشتم و بهش گفتم : می دونی احساس می کنم اینجا قبلا چند نفر مردن . خندید و گفت : اره و انگار که روحشون هنوز همین دوروبراس . اسم غذاهه داتـــیو بود .کلی یاد شیمی افتادم اصلا فکرشو هم نمی کردم که داتیو اسم یه غذا باشه. گفت :میشه داستان نخونیم و حرف بزنیم به جاش؟
گفتم باشه و حرف زدیم و حرف زدیم و حرف زدیم . 

دل ز دست غم مفر ندارد
دیده غیر اشک تر ندارد
زندگی دگر ثمر ندارد
بارون می اومد ، یه بارون نم نم . چرا بارون بوی تو رو داره..........................

در سایه گل بلبل از این غصه خزیده
گل نیز چو من در غمشان جامه دریده
چه کج رفتاری ای چرخ
                         چه بد کرداری ای چرخ
                                                 سر کین داری ای چرخ
                                                                          نه دین داری نه ایین داری ای چرخ
خاتمی داشت حرف می زد . داشت عربی سخنرانی می کرد . داشت زور می زد که ح و ض و ط و ذ رو درست تلفظ کنه . خندم گرفت . نه بهتر بگم گریم گرفت . عربی حرف زدن ؟ عربی‌؟ رییس جمهور ایران .... زبان رسمی فارسی.....عربی.......فارسی......نمی دونم والا

شانه بر زلــــف پریشان زد لیلی به به و به
دست بر منــظر جانــان زد لیلی به به و به
افتاب از چه طرف سر زد کامروز
سر به من بی سروسامان زد لیلی به به و به
دل کجا می بریم
                      کجاکجا می بریم
                                            اگر غلط می نکنم
                                                                    خطا خطا می بریم
ـ شیشه رو بکش پایین سرتو تکیه بده به پشتی ماشین چشماتو هم ببند . بعد بذار باد قطره های بارون رو بندازه رو صورتت
ـ نمیخوام
ـ باشه نخواه ولی داری می ترکی

تو مـرو گر برود جــان و تن هستـی ما
در فراقت به خماری بکشد مستی ما
به جسم مرده جانی
                          تو جان یک جهانی
                                                  تو کنج شایگانی
                                                                       تو عمر جاودانی
                                                                                           خدا کند بمانی
--------------------------------------------------------------------------------
پ.ن:تمام شعر ها سروده ی عارف قزوینی و از نوار بسیار زیبای پنجه ی دشتی بود . تصنیف های عارف به روایت فرامرز پایوراز شاگردان استاد صبا در این نوار اجرا شده .تصنیف خوان نوار محسن کرامتیه .

خوب این بالاخره درست شد
فقط یه مشکلی هست . من نمیدونم این تو بنویسم یا نه؟

من معمولا این کار رو نمی کنم . یعنی این جوری بگم که خیلی به ندرت پیش می اد که یه اتفاقی بیفته که باعث بشه من شعرام رو برای یه نفر دیگه بخونم و یا حتا به اون هدیه بدم . چون شعرام رو جزئی از وجودم ،احساسم،قلبم ، روحم و جزئی از زندگیم می دونم . اگر چه الان مدتهاست که شعر سرودن رو کنار گذاشتم .
این رو نوشتم چون امروز می خوام این کار رو بکنم و می خوام اخرین شعری که گفتم رو اینجا تو همین وب لاگ تقدیم به یه دوست ندیده اما عزیز و گرامی بکنم .

تقدیم به رهگذر ثانی عزیز و قلب جوان و زنده اش

نه شعر و نه ترانه و امید
وقتی تو نیستی غم من بی کرانه است
سنگین تر از هر انچه که تصویر می شود
در سینه ام غمیست که یاد تو می کند
زین غم دل از تمام جهان سیر می شود
در قاب تنگ غصه و غم پیر می شود
در دودها و سایه و تاریکی
زنجیر می شود

ایا هزار سال دگر وقتی
وقتی که من تورا
در رستخیز سبز
فریاد می کنم
وقتی در ان جهان
از رنجهای بی تو دم زدنم یاد می کنم
با من بگو هنوز تو انکار می کنی ؟
یا چون خدا به معجزه ی عشق پاک من
اقـــــــــــــرار می کنی ؟