فــــــراقـــــــی

دلم به بوی تو اغشته است
سپیده دمان
کلمات سرگردان بر می خیزند و
خواب الوده دهان مرا می جویند
تا از تو سخن بگویم .
اوووووووووووه .کلی خوشگل شده . کلی روش زحمت کشیدم . کلی واسش بی خوابی کشیدم . کلی با شخصیتاش زندگی کردم . کلی از شخصیتاش فحش خوردم . و حالا که واسه بار سوم بازنویسیش می کنم ، فکر می کنم بهترین داستانی شده که تا حالا نوشتم .
کاشکی می شد که همه ی زندگیمو لوله کنم و تو یکی از همین سیگارا جا بدم .
خودم که عاشق این جمله اش شدم ......

کجای جهان رفته ای
نشان قدم هایت
چون دان پرنده گان
همه سویی ریخته است
 باز نمی گردی
                 می دانم
و شعر
چون گنجشک بخار الودی
بربام زمستان
به پاره یخی
بدل خواهد شد
ـــ ببین شاه بیت فالت چی اومده خانومی ،
                           زچشمم لعل رمانی چو می خندند می بارند
                           ز رویم راز پنـهانی چو می بینــند می خواننـد 
ـــ نمی خوام . دیگه واسم فال نگیر ....

حکایت بارانی بی امان است
این گونه که من
                   دوستت دارم 
شوریده وار و پریشان باریدن
بر خزه ها و خیزاب ها
به بیراه و راه ها تاختن 
تمام دیروز که بارون می زد رو گونه هام بودی ، تمام امروز که باد می اومد تو پیرهنم بودی ، می پیچیدی دور گردنم ، دور تنم و من و من مثل این دیوونه ها هی صدات می کردم ، هی صدات می کردم ،هی صدات می کردم . 
جوابم رو بده .

بی تاب ، بی قرار
دریایی جستن
و به سنگ چین باغ بسته دری 
                          ســـرنهادن
و تو را به یاد اوردن
چون خونی در دل
که هم واره
             فراموش می شود .
خواب می دیدم . خواب می دیدم که از پله های مارپیچی یه برج بلند می رم بالا . اونقدر بلند که نه جرات داشتم پایین رو نگاه کنم نه بالا . و همین جور می رفتم بالا و بالا و بالا . نمی دونم اما تو خواب احساس می کردم ساعتهاست که دارم بالا می رم . به بالای برج که رسیدم ، اون در اهنی که انگار هزار سال باز نشده رو که باز کردم ، دست کردم تو یقه ی پیرهنم و یه پرنده ی ابی رنگ در اوردم و پروازش دادم . و بعد دوباره از پله های برج برگشتم پایین . درست مثل یه مرده ی متحرک ........
پاهام درد می کنه ........

حکایت بارانی بی قرار است
این گونه که من
                  دوستت می دارم .

---

پ.ن: این شعر زیبا ، شاه کار شمس لنگرودی ست .